“Het was voor ons heel moeilijk om te weten dat onze kinderen in de hulpverlening terecht kwamen door onze problemen.“
Mama – ambulante drughulpverlening
Hoe hebben jullie het ervaren dat de Kindreflex werd gemaakt door jullie hulpverleners en dat er ondersteuning kwam voor jullie gezin om de veiligheid te herstellen? Wat vonden jullie moeilijk en wat heeft er geholpen?
Het was voor ons heel moeilijk om te weten dat onze kinderen in de hulpverlening terecht kwamen door onze problemen. Er waren dagenlange ruzies, soms ook agressie, te veel alcoholgebruik, politie over de vloer….. De enige oplossing die we toen zagen was dat ik of mijn man toen een paar dagen verdween. Eigenlijk beseften we toen niet hoe erg de toestanden bij ons thuis waren.
‘Hoe meer we verstopten, hoe erger het werd.’
In het begin toen de Kindreflex werd gemaakt deden we nog veel aan geheimhouding en zeiden we tegen ons kind dat het bepaalde zaken niet mocht zeggen. Ik merkte dat er eigenlijk een soort van waardering was van de hulpverlening over hoe ik mijn best deed maar het niet lukte. Op een moment besefte ik dat dit geen goede omgeving was voor mijn kind en dat ik het niet meer opgelost kreeg. Hoe meer we verstopten, hoe erger het werd. Dat ik zelf die hulp niet aan mijn kind kon bieden zorgde ervoor dat ik me gefaald voelde als ouder. Ik had daar heel veel schaamte over dus dat heeft toch wel wat tijd gevraagd. Uit liefde besefte ik dat ik moest loslaten en gaan samenwerken met de hulpverlening, dat ik moest aanvaarden dat hij ergens een veilige plek kon hebben terwijl wij eens echt aan onze problemen gingen werken.
‘Ik wilde dat ik mijn kind zijn rugzak nu al lichter kon maken’
Het was hard om te horen hoe ongelukkig ons kind was met de keuze die wij samen met de hulpverlening maakten om een tijdje niet thuis te wonen. Ook wij hadden daar erg veel verdriet over maar het gaf ons wel de ruimte om intensief te werken. En ook ons kind kon eindelijk aan de slag met zijn rugzak. Ik wilde dat mijn kind zijn rugzak nu al lichter kon maken en dat hij niet zoals ik daar 30 jaar mee moest sleuren met alle problemen dat dat met zich meebrengt.
‘Hij heeft geleerd wat onze problemen zijn en ik heb geen schrik meer over wat mijn kind vertelt want ik zie dat hij zich terug goed voelt omdat hij alles beter begrijpt.’
Het was niet gemakkelijk om te horen hoe ons kind alles heeft beleefd. Wij hebben vooral geleerd om te praten, niet alleen met elkaar maar ook met ons kind. Ik durf nu zeggen: sorry ik heb een moeilijke dag en ik wil vandaag met rust gelaten worden, morgen zal ik er terug staan. Daarom is het goed dat mijn kind een eigen plek heeft om te praten. Hij heeft geleerd wat onze problemen zijn en ik heb geen schrik meer over wat mijn kind vertelt want ik zie dat hij zich terug goed voelt omdat hij alles beter begrijpt. Er was veel overleg tussen de hulpverlening voor ons en die van ons kind. Dat was handig zo moesten we niet altijd alles opnieuw vertellen. Wat ons ook heeft geholpen om eerlijk te zijn rond alles, is dat de hulpverlening kon zien en benoemde dat we ondanks alles ons kind en elkaar graag zagen. En dat is ook iets dat ons kind altijd heeft geweten.